De lente, voor mij het mooiste seizoen van het jaar. Ik hou ervan, pulletjes in de sloten, lammetjes in de wei en het overweldigende getjilp van vogeltjes die elkaar het hof proberen te maken. De bomen en struiken die soort voor soort een lichtgroene waas van ontluikend blad laten zien en de zon die steeds beter zijn best lijkt te doen om voorzichtige zomerwarmte over de aarde neer te laten dalen.  Met als vooruitzicht dan een langzaam naderende zomer met als we geluk hebben (want tja het blijft Holland) warmere dagen, lange zomeravonden in de tuin of op het strand, met degene die we liefhebben, wat heerlijke hapjes en drankjes. Daar kan niets tegenop!

Maar wat een jaar was dit, vol van Corona. Wie had dat gedacht? Het begon met een soort ongeloof bij mij, dit is vast snel voorbij. Heel lang heb ik uitgekeken naar het moment dat dit weer achter ons zou liggen. Dit kon toch nooit zo lang gaan duren. Helaas wel, het duurt nog steeds. Ik ben van nature oplossingsgericht en probeer de positieve kant op te zoeken als de nood hoog is. Ik heb dat ook met Corona heel lang volgehouden maar ergens midden januari waren ook mijn reserves op. Ineens overviel het me, ik was er zo klaar mee. Ik geloof niet eens zozeer voor mezelf maar voor alles en iedereen om mij heen. Natuurlijk was er al het rechtstreekse leed door Corona en de dagelijkse invloed van de media. Maar ook de indirecte gevolgen waren en zijn heel groot. Jongeren en ouderen waarbij het gemis aan normaal contact zijn tol gaat eisen. Begrafenissen niet kunnen bijwonen of wel bijwonen maar met een heel andere invulling dan we zouden wensen. Jubilea en feesten niet kunnen vieren. En zeker niet meer spontaan op bezoek kunnen bij familie of vrienden. Geen knuffels meer geven als welkom of tot snel weer maar ook geen arm om iemand heen slaan als dat zo nodig is. 

Voor mij veranderde alles even in een mistig geheel. Geen puf meer voor klussen in of om het huis en geen zin om nieuwe dingen te ontdekken of te leren. Een beetje hangen en Netflix series kijken, dag na dag en wie voor mijn voeten liep kreeg daar zeker spijt van…. Ik herkende mezelf niet meer. 

Zo plotseling als dat kwam verdween het ook weer. Het heeft vast geholpen dat we zijn begonnen met iedere morgen vroeg een ommetje of een workout in de (openlucht) sportschool. Ik ben op zoek gegaan naar positieve gedachten en heb me daarop gericht. Nu voel ik me weer goed en ben enthousiast bezig met mijn werkzaamheden, dus vandaar mijn eerste blog vandaag.

Laten we proberen te genieten van de lente, van het vooruitzicht dat het beter wordt en we stap voor stap weer terug kunnen naar normaal. Ik wens voor iedereen een goede gezondheid en een geweldige zomer! Ik heb er zin in en ben er helemaal klaar voor!